شهر باکو، پایتخت آذربایجان از لحاظ جغرافیایی در ساحل غربی دریای خزر و شبه جزیره آب شوران قرار گرفته است. این شهر بزرگترین در کشور و همچنین یکی از مناطق نفت خیز جهان به شمار می رود. مساحت باکو ۲۸۵ کیلومتر مربع و جمعیت حاضر در آن طبق آمار سرشماری در سال ۲۰۱۵، ۲٬۳۷۴٬۰۰۰ نفر است.
اولین مستندات شهر باکو به قرن ششم میلادی بر می گردد. در آن زمان پیوند تاریخی گسترده ای میان باکو با کشور ایران وجود داشت. پس از این که زمین لرزهٔ بزرگی در قرن ۱۲ میلادی شماخی پایتخت شروانشاهان را ویران نمود، آهسیتان اول باکو را به عنوان پایتخت جدید انتخاب کرد. در زمان ساسانیان حضور و نفوذ عوامل ایرانی در کرانه‌های اران از تالش و باکو تا دربند بسیار قوی و چشمگیر بود.
در دورهٔ شروانشاهان، باکو بخشی از شروان بود. شروان مانند بقیهٔ اران بخشی از سرزمین آذربایجان نبود. آذربایجان به منطقهٔ جنوب رود ارس گفته می‌شد. باکو پایتخت شیروانشاهان در سده‌های ۱۴ و ۱۵ میلادی بود و بعد بخشی از ایران صفوی شد. حکومت عثمانی در قرن ۱۶ میلادی طی دوره‌ای کوتاه به قسمت اعظم قفقاز از جمله باکو حاکم شد. نادرشاه افشار توانست این قسمت از آران، گرجستان و منطقهٔ ارمنستان فعلی را دوباره به ایران بازگرداند. در جنگ‌های ایران و روس در زمان فتح علی شاه این ناحیه بر اساس عهدنامه گلستان و ترکمانچای از ایران جدا و به دست روس‌ها افتاد و باکو در اواخر قرن نوزدهم و دههٔ اول قرن بیستم از بزرگترین مناطق تولید نفت جهان بود.